We zijn er weer.
Vrijdagochtend stonden 11 blije koppen op Schiphol. Margreet onze “mama” wachtte op ons in Albanië. Na alle ontbijtspullen te hebben verdeeld (ja, ook de appelstroop) kwamen we na wat vertraging aan in Albanië. Opgewacht door Anne-Lise, Margreet en koksechtpaar van As en Ardi, reden we in volle vaart naar het kindertehuis in Masqueta. Eenmaal aangekomen was het erg wennen aan de tempratuur, het heeft namelijk al maanden niet geregend. Dit betekent waterschaarste en nu kunnen we dus niet zwemmen en niet vaak douchen, erg zwaar voor sommigen onder ons. Na het heerlijke avondeten relaxten we met z’n allen onder de sterrenhemel terwijl Marcel rustig tokkelde op de gitaar.De tweede dag mochten we rustig wakker worden en was het na het ontbijt tijd om aan de slag te gaan. De eerste klus was om een nieuw klimtoestel te schuren en verven. Intussen gingen enkelen van ons mee naar de supermarkt voor het avondeten, een heel avontuur. Voor de terugrit was het plan om een andere route dan normaal te rijden. Geen goed idee, we verdwaalden namelijk een paar keer. De magische woorden van Margreet ‘can we keer om hier?’ deden eigenlijk niet veel goeds. Na wat boze Albanezen (omdat we begonnen te lachen terwijl zij de weg uit aan het uitleggen waren) was het uiteindelijk gelukt om terug te keren naar het kindertehuis. Een leuke thuiskomst, het klimrek was namelijk al helemaal ingegraven door Maurits, Quinten, Jelle, Marcel en Gijs-Henk. Het rek had zelfs een flitsende mooie rode kleur, mede mogelijk gemaakt door Luca, Gerlinde en Isabelle. Alsof dat nog niet genoeg was, was het begin van het hek geplaatst voor het nieuwe voetbalveldje op het terrein van het kindertehuis.
Tijd voor een welverdiende lunch, gemaakt door Gijs-Henk en Joanne. Toch had Luca een inschattingsfout gemaakt van de betrouwbaarheid van deze twee. Luca wenste namelijk een tosti zonder ham. Maar natuurlijk staken Gijs en Joanne daar stokje voor. Na drie keer uitgesproken te hebben dat het haar geluksdag zou zijn (door deze tosti) was het toch niet zo leuk want Luca moest het doen met een kale tosti. Iedereen moest lachen.
De rest van het verhaal en de andere verhalen kunt u hier lezen.